سایکوسل

بعد از استقرار گیاه در خاک، برگ‌های جدید شروع به جوانه زدن می‌کنند. با استفاده از مواد بازدارنده، گیاه دارای ساقه‌های قطور و کوتاه می‌شود. بنا به نوع هورمون بازدارنده، روش استفاده از آن متفاوت است.

استفاده از B-9 با غلظت ppm 2000 و مدت سه بار و هر بار با فاصله 15 روز انجام می‌شود. سایکوسل CCC با غلظت ppm 2000 و 3 یا 4 بار به صورت محلول پاشی روی گیاه و با فاصله 15 روز قابل استفاده است. 

در ایالات متحده آمریکا،CCC به طور طبیعی برای تنظیم سرعت رشد، در گندم و جو به کار می رود. تولید پنجه های اولیه و ثانویه به طور موقت تحت کنترل در می آیند که از غالبیت آنها نسبت به پنجه های بلندتر جلوگیری شود. این امر رشد و محصول را به طور یکنواخت در میان پنجه ها توزیع می کند و در کل، محصول را افزایش می دهد.

(دکتر عوض کوچکی و دکتر غلامحسین سرمدنیا 1388، دکتر مرتضی خوشخوی و همکاران 1383)

کلرومکوات کلرید یا سایکوسل:

یکی آنتی جیبرلیک است . بطور طبیعی برای تنظیم سرعت رشد و تعدیل تعداد پنبه در گندم و جو به کار می رود . همچنین با کاهش فاصله میانگره ها باعث کم کردن ورس و افزایش عملکرد در غلات گندم و جو می گردد.

(دکترایرج اله دادی و مهندس امید آرمنه پیشه سال 1386)

وضعیت تحمل زیتون رقم دزفول

شوری ازعوامل محدود کننده رشد گیاهان و تولید محصول است در این پژوهش وضعیت تحمل زیتون رقم دزفول به زیادی کلرید سدیم در آب آبیاری و توزیع عناصر K, Cl, Na در گیاه و نیز کاربرد تنظیم کننده های رشد گیاهی کینیتین و سایکوسل مورد بررسی قرار گرفت .پژوهش با آزمایش های فاکتوریل به صورت طرح به طور کامل تصادفی با 4 تکرار انجام شد. تجمع یون K, Cl, Na در اندام هوایی و ریشه اندازه گیری شد. نتایج بدست آمده نشان داد که با افزایش سطح شوری میزان تجمع سدیم و کلر افزایش و نسبت پتاسیم به سدیم کاهش یافت بیشترین میزان تجمع سدیم در ریشه و یون کلر در بخش هوایی مشاهده گردید . کاربرد 250 میلی گرم در لیتر سایکوسل، میزان تجمع سدیم ریشه را کاهش داد که این کاهش در سطح شوری 100 میلی مولار در سطح 5% معنی دار بود .

(شیما علایی و عنایت اله تفضلی 1382)

به منظور بررسی تاثیر چهار سطح نیتروژن و سه سطح ماده کند کننده رشد سایکوسل (2-کلرواتیل‎تری‎متیل‎آمونیوم‎کلرید، CCC) بر عملکرد و اجزای عملکرد دو رقم کلزای پاییزه طلایه و لیکورد، آزمایشی در قالب طرح آزمایشی کرت‎های دو بار خرد شده در سال‎های زراعی 1381 لغایت 1383 در شرایط اقلیمی باجگاه، در محل ایستگاه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز (?29 °35 عرض جغرافیایی شمالی، ?52 °35 طول جغرافیایی شرقی و با اختلاف ارتفاع 1810 متر از سطح دریا) طراحی و به اجرا درآمد. فاکتورهای آزمایش شامل فاکتور اصلی رقم (طلایه و لیکورد)، فاکتورهای فرعی نیتروژن (صفر، 50، 100 و 200 کیلوگرم در هکتار) و فاکتور فرعی فرعی سایکوسل (صفر، 4/1 و 8/2 لیتر در هکتار) بود. به منظور تعیین سرعت رشد گیاه و شاخص سطح برگ، پس از تیمار محلول‎پاشی سایکوسل به فاصله هر 15 روز نمونه‎بردای صورت گرفت. پس از برداشت نهایی، صفاتی چون تعداد شاخه فرعی هر بوته، ارتفاع نهایی بوته، تعداد خورجین در بوته، تعداد دانه در خورجین، وزن هزار دانه، وزن خشک، درصد روغن دانه و درصد پروتئین دانه اندازه‎گیری شد. نتایج نشان داد که عملکرد دانه در واحد سطح در هر دو رقم طلایه و لیکورد در تیمار 200 کیلوگرم در هکتار نیتروژن در بیشترین میزان خود بود. افزایش نیتروژن با افزایش ارتفاع بوته، شاخه فرعی در هر بوته، وزن خشک نهایی بوته و تعداد خورجین در بوته همراه بود. تعداد دانه در خورجین و میانگین وزن دانه در کلزا از اجزای نسبتاً با ثبات عملکرد دانه در این پژوهش بودند و تغییرات چندانی از خود نشان ندادند. رقم لیکورد در 100 کیلوگرم نیتروژن در هکتار بیشترین درصد روغن و پروتئین دانه را تولید کرد که توصیه می‎شود در پژوهش‎های بعدی مورد توجه بیشتری قرار گیرد. کاربرد 8/2 لیتر در هکتار سایکوسل در هکتار باعث افزایش تعداد خورجین در بوته، عملکرد دانه، وزن خشک نهایی بوته و شاخه فرعی در بوته گردید. به علاوه، کاربرد سایکوسل در شرایط 200 کیلوگرم نیتروژن در هکتار، موجب افزایش معنی‎دار عملکرد دانه در واحد سطح گردید. در شرایط مشابه با پژوهش حاضر، می‎توان کاربرد 8/2 لیتر در هکتار سایکوسل و 200 کیلوگرم نیتروژن درهکتار را برای هر دو رقم طلایه و لیکورد توصیه نمود.

(محمد حسین نامجویان فروردین 1384)